poniedziałek, 11 sierpnia 2014

Oszust i s-ka czyli Chudy Wawrzyniec a.d.2014

Piwo i rzeka. Zimna rzeka i zimne piwo. Oszroniona butelka bezalkoholowego w ręce, kładę się na plecach, a chłodna woda gasi pożar na mojej skórze. Zamykam oczy... Otwieram. Jestem gdzieś na granicy polsko-słowackiej, szlak się ciągnie bez końca, uatrakcyjniany plamami błota, po którym ślizgają się zmęczone nogi oraz zwalonymi świerkami, przez które przełażę, raz górą raz dołem. Po raz dwudziesty wyciągam profil trasy z kieszonki plecaka. Oceniam, że to jakiś 65 kilometr, przede mną kolejny "hopek" sądząc z mapy, potem strome podejście na Trzy Kopce i jeszcze jedno na Halę Lipowską a potem z górki. 12 km zbiegu do mety, na wykresie całkiem stromego. Boję się go, jeszcze na zbiegach trzymam mięśnie brzucha z całych sił i bolesna kolka się nie pojawiła, na B160 dała mi do wiwatu. Ale kosztem jest, że zbiegam jak pokraka powoli i zachowawczo. Pojawiło się wredne uczucie pełnego pęcherza, choć taki nie jest. Bardzo przeszkadza. Słonce pali. Spodenki kompletnie mokre, patrzę czy to bukłak nie przecieka, ale to mój pot. Mam dość. Mam dość, jak już dawno nie miałam, może kilka lat temu na Mistrzostwa Polski w Biegach Pustynnych, gdzie po pierwszych 5 km myślałam, że zejdę. Z trasy i ze świata. "Pierwszy i ostatni raz ta trasa" - myślę. Ciągnie się jak flaki z olejem. Siły powiedziały mi "papa" ze 20 km wcześniej i poszły nad rzekę po piwo. Wcześniej, przed 40 km, na szczycie Rycerzowej, gdzie było rozejście tras - na krótszą (50km) i dłuższą (85km), Anielica na moim lewym ramieniu głosem rozsądku radziła - "skręć w prawo, jeszcze 10 km i już, rzeka i piwo..nogi odpoczną..Przecież możesz wybrać trasę." Diablica na prawym syczała- "Zdecydowałaś sie na 85! co to za odpuszczanie! Twardym trzeba być nie miętkim!". Na pierwszym wodopoju zwierzyłam się z rozterek Krzyśkowi, który do mnie doszedł - "nie rób scen." - usłyszałam. Nie pomógł. Na Rycerzowej dwa banery - w lewo na 50km, prawo - 80km. Nie chcę się długo zastanawiać, prawo. Pytam spisujących, która jestem - "Druga". Ziemia zaczęła mnie parzyć w stopy, zlatując w dół, słyszę jeszcze za sobą - "Powodzenia!" Diablica znacząco spojrzala na Anielicę, ta wzruszyła ramionami. Lecimy! Druga! Za Ewą Majer, szał po prostu! Teraz tylko to utrzymaj. Po drodze mijam Maćka Więcka - zwykle zwyciezcę takich biegów, teraz kuśtyka, bo uszkodził sobie stopę. Ponad połowa drogi przede mną, jeszcze wszystko sie może zdarzyć. Niepewność do samego końca. Startując miałam nadzieję na pierwszą 10tkę, może 6tkę. Znów patrzę na profil, druga połowa to 5 mocnych podbiegów i kilka "bździdełek". Okazuje się, że owe "bździdełka", kumulując się, najbardziej wysysają siły. Pojawia się i osławiony Oszust - stroma ściana błota, płaczu i zgrzytania zębów. Dochodzę do paru biegaczy, jeden opiera się w połowie stoku o drzewo i ciężko dyszy. Dwie poprzednie edycje padal deszcz, wyobrażam sobie, jaką ta góra była wtedy zjeżdżalnią. Teraz, mimo słońca, nadal podłożem  jest śliska glina. Jak jest podejście, to musi być i zejście, ktoś przede mną zjeżdża na siedzeniu, ja wykonuję efektowny mostek az kości zatrzeszczały. Potem drugi wodopój na przełęczy Glinka - znów dwa litry wody na plecy, wypijam piwo alkohol free, goryczka przyjemnie drażni gardło, dwa kawałki banana i dalej, byle nie stać. I znów długa ścieżka. Byle do przodu, wkrótce biegnę sama. Pojawiające sie co jakis czas białe słupki graniczne wydają mi się postaciami ludzkimi. Parę razy miotnęło mną po ściezce - "co, do cholery? no tego jeszcze nie było, żebym słaniała się na nogach". Analiza - za mało zjadlam? Pilam? Za dużo słońca? Nikogo przede mną, nikogo za mną. Kolejne wzniesienie, z profilu mi wynika, że jeszcze to nie sa Trzy Kopce, po których czeka mnie tylko podejscie na Hale Lipowska, a potem 12 km do mety. Mam dość. I to jest ten moment w ultra - tu walczysz tylko ze sobą. Myślę, ze jeśli dotrę na te Kopce, to tam zostanę, zapuszczę korzenie i żadna siła mnie nie ściągnie. Diablica się uaktywnia: "Dalej, Mielochówna, rusz tyłek. Zaraz dogoni Cie Krzysiek albo jakas dziewczyna, chcesz tego? Będziesz się tak wlekła, to zaraz Cię inni dojdą.To, że nikogo nie ma, nie znaczy, ze się nie zbliżają". Oszczędzam wodę bo już malo zostało, korzystam z czystej kałuży. Jest szczyt, na nim zaskakuje mnie PK i słowa "Witamy na Trzech Kopcach" - "alleluja" wyrywa mi się. Dostaję czarna opaske na rękę, ktora zaświadcza, że jestem na długiej trasie i mijam ostatni PK. Jak dobrze, to juz była ta ostatnia stroma góra, teraz tylko Lipowska, dostałam skrzydeł i żwawiej zaczęłam przebierac nogami - więc siły były, tylko umysł jeszcze za słaby. Po drodze dobiegam do biegacza z Katowic, ma kontuzję kolana, podpinam się pod jego pomysł, by na Hali w schronisku kupić zimną colę i wodę. On siada, ale ja się żegnam i lecę dalej, teraz tylko zbieg, znów zmyłka w profilu - wcale nie jest taki stromy, ale koszmarnie długi. Szeroki szlak zmienia sie w wąską ścieżynę w zarooślach, już widzę dachy miasteczka, ale jeszcze parę zakrętów. Wreszcie wydeptana w trawie trasa i stromy zbieg. Trzymam mięsnie brzucha, bo gdy tylko lekko puszczę, zaczyna kłuć. Mijam kogoś idacego. To juz tuż tuż. Wbiegam na piaszczystą drogę, ktos z domku obok klaszcze, Jakieś sągi drewna, mostek i meta. Org wiesza mi medal na szyi. Ubłocona od stóp do głów, wchodzę do rzeki z piwem w ręku..Woda gasi pożar. Diablica podtapia Anielicę. Jest dobrze.. Za rok pobiegnę szybciej.